حِتّیان که در آناتولی مرکزی [ترکیه] سکونت داشتند و به زبان هند و اروپایی سخن می‌گفتند، آثاری در خور توجه از خود به جای گذارده بودند که تازه در میانه سده نوزدهم کشف شدند. اصیل‌ترین نمونه‌های هنر حِتّی به دوره‌ای میان 1400 تا 1200 ق.م تعلق دارند. ولی ریشه‌های این هنر را تا هزاره سوم ق.م، و ادامه‌اش را تا حدود قرن چهارم قبل از میلاد می‌توان ردیابی کرد. در حقیقت پیش از ظهور حتّیان، فرهنگی به قدمت فرهنگ بین‌النهرین و درآمیخته با آن در فلات آناتولی وجود داشت که خود از تمدن‌های دوران نوسنگی (حاجیلَر و چَتَل هویوک) سرچشمه گرفته بود. به علت تسلط حتّیان بر سرزمین سوریه، هنر حِتّی با هنر سوری باستان نیز مرتبط بود.
حتّیان بعد از استقرار در کناره رود قزل ایرماق، به تدریج بخش خاوری آسیای صغیر را تصرف کردند (حدود 1400 ق.م )، و سپس بر بخش‌هایی از سوریه مسلط شدند. بدین‌سان، دولت حتّی در ردیف دولت‌های مقتدری چون مصر،بابل و میتانی [در شمال‌غربی سوریه] قرار گرفت.
روحیه اقتباس در حتّیان بسیار قوی بود. آنان خط میخی را از بابلیان اخذ کردند، و همچنین نوعی خط هیرُگلیف تزئینی را برای مقاصد کتیبه‌سازی به‌کار گرفتند. خدایان خود را نیز بر اساس خدایان مورد پرستش در آناتولی، بین‌النهرین و شمال سوریه ساختند. ولی خدایان حِتّی به صورت خاصی مجسم می‌شدند: پوشاک خدایان مذکر عبارت بود از کلاه برقی، دامن و چکمه‌های نوک برگشته، در حالی که خدایان مؤنث ردایی بر تن و کلاهی تقریبا چهارگوش و بلند بر سر داشتند. در برخی موارد، خدایان را ایستاده بر پشت حیوانات واقعی یا اساطیری (مثلاً عقاب دو گانه) نشان می‌دادند.
